(17-jun-25) Tot mijn grote vreugde heb ik vandaag een goede Yanagisawa sopraansaxofoon kunnen overnemen!
Ik ga fluks aan het experimenteren, bezien in welke mate het aanblazen via het in mijn ogen nogal minieme mondstukje zich verhoudt tot wat ik gewend ben op de tenorsaxofoon.
Het luistert nauw: in eerste instantie had ik niet in de gaten dat het mondstuk er best ver opgeschoven moet worden. Doe je dat niet diep genoeg, dan lijkt het alsof alle polsters lekken. Gelukkig blijkt bij wat experimenteren met de wijze van bevestigen dat dit geenszins het geval is.
Toch ga ik er een dezer dagen wel even mee op de koffie bij Nico Bodewes, om te laten controleren of ergens nog een lek te bespeuren valt.
0 reacties